Jeden wyjazd. Trzy dni. Zupełnie inne spojrzenie na świat. Warszawa to miasto wielkich kontrastów. Na ulicach mija się bankierów, biznesmenów i... bezdomnych z Centralnego, szukających cienia  w upalny dzień gdzieś pod drzewami, nieopodal dworca. Każdy z nich ma swoją historię, zazwyczaj przykrą i będącą dowodem na to, że życie potrafi zaskoczyć. Bo kto rodzi się bezdomnym?

Historia spisana przez polską pisarkę doprowadziła mnie do łez. Uświadomiła, że nikt z nas nie ma prawa oceniać ludzi bezpodstawnie. Nawet tych, którzy proszą w metrze o 80 groszy, bo tyle akurat im brakuje. Chyba nie trzeba pytać do czego. Lecz skąd możemy wiedzieć, że nie stoi przed nami ktoś, kto jeszcze kilka miesięcy temu był wzorowym studentem uniwersytetu, kochającym małżonkiem, rodzicem? Nie znamy jego charakteru, nie znamy jego historii. Nie mamy więc prawa oceniać i odrzucać. Bliskich czy obcych. Bezdomnych czy bogatych. Nikogo. Jeśli nie znamy życiowej drogi napotkanego człowieka, lepiej milczeć. Czasem nawet spojrzenie może skrzywdzić.

   Żałuję, że nie dałam tych 80 groszy. Mój portfel bardzo by nie ucierpiał. Być może podarowanie tych kilku drobnych monet sprawiłoby, że ten ktoś poczułby się chociaż przez chwilę szczęśliwszy. Najtańsze wino potrafi ponoć zdziałać cuda. Nie wiem z praktyki, nie piłam.

  Żałuję, że oceniam innych na podstawie szczątkowych informacji. Teraz już wiem jak bardzo mogę się mylić w swych osądach. I przyznaję: mam ogromne wyrzuty sumienia.

  Żałuję, że człowiek uczy się całe życie, czasem kosztem innych. Tych innych mi szkoda. Zazwyczaj. Nie nad wszystkimi potrafię się zmiłować, nie zawsze umiem zrozumieć i wybaczyć. Nikt nie jest idealny. Ja też nie. Chociaż, to chyba nie jest dobra wymówka...

Każdego dnia gubimy cząstkę człowieczeństwa. Myślę, że właśnie tego wymaga od nas współczesny świat. Więc idę szukać tego starego. Tego, w którym ludzie byli życzliwi, ufni i pomocni. Mam nadzieję, że warto.