Motyw teatru w życiu codziennym, człowiek jako utalentowany aktor na deskach owego teatru i dziesiątki ról przez niego odgrywanych to kwestia omawiana kilkukrotnie w trakcie edukacji gimnazjalnej i licealnej. Co więc można w tej kwestii dodać? Otóż, ile osób, tyle zdań na dany temat. A nawet trochę więcej opinii niż komentujących. W przypadku omawianego motywu teatralnego prawdopodobnie jest tak samo. Jakie jest więc moje zdanie i co wspólnego ma z tym tytuł moich kolejnych refleksji, inspirowanych jakże popularnym 'dziełem literackim'? Nie chodzi o nic innego jak o człowieka, jego adaptację do aktualnie panujących warunków, a także o jego charakter. Właśnie o tym wszystkim będę pisać w dalszej części.


Świat jako teatr, ludzie jako aktorzy. Szekspir oczywiście. Ale co tak właściwie wnoszą te słowa do naszego życia? Kilka dni temu, po pewnej rozmowie uświadomiłam sobie, że ludzie nie zastanawiają się zbytnio nad tym co mówią i co robią. Ba, jakże często słowa odbiegają od czynów! Zaczęłam się wówczas zgadzać z Szekspirem bardziej niż kiedykolwiek. Ile tak naprawdę masek jesteśmy w stanie przyjąć i zaprezentować otoczeniu? Czy mamy jakieś wyrzuty sumienia, czy cieszymy się w głębi serca, że kolejna osoba dała się nabrać i oklaskiwała nasz występ? Zdolność ukrywania prawdziwego siebie zadomowiła się już na stałe w naszym społeczeństwie. Nie chodzi tutaj o kłamstwa, przekręty i spiski. Myślę raczej o wykorzystaniu ludzi dobrych i uczciwych, o zabawie ich uczuciami, poniżeniach i innych oszustwach. Choćby mi ktoś godzinami wmawiał, że to tylko sporadyczne przypadki, nie uwierzę. Staliśmy się tak perfekcyjnymi aktorami, że reszta naszej trupy teatralnej do samego końca nie akceptuje faktów i jakoś usprawiedliwia zmiany w scenariuszu.
Doprawdy nie umiem pojąć jak to się dzieje, że człowiek w przeciągu zaledwie kilku miesięcy staje się kimś, kogo nie poznajemy. Jak osoba, której ufaliśmy i z którą potrafiliśmy rozmawiać godzinami przemienia się w kogoś, kto udaje, nie potrafi wyznać prawdy, a jego maska zostaje zdjęta na skutek fałszywych ruchów i zaprzeczających słowom czynów? Fakt, pierwsze sygnały docierają dość szybko. Ale zawsze znajdzie się jakieś usprawnienie i zapominamy o nich szybciej niż wpadły one do naszej głowy. Kiedy jest już za późno, siadamy na brzegu sceny i płaczemy, bo znów zagraliśmy ofiarę losu. Tymczasem nasz towarzysz zakłada następną maskę i cieszy się, że kolejną rolę może dopisać sobie do listy perfekcyjnie zagranych. A my możemy tylko nagrodzić go oklaskami, wstać i zejść ze sceny z poczuciem poniżenia i pretensjami do siebie samych, że kolejny raz daliśmy się oszukać i zaufaliśmy. Potem modlić się, by znów nie natrafić na kogoś, kto ma 50 masek-twarzy. By historia znów się nie powtórzyła. Swoją drogą, ile człowiek jest w stanie przybrać takich masek? 50 twarzy to dużo czy mało?