Wymarzony domek dla lalek, gry planszowe, pluszaki. Tak naprawdę wielu tych popularnych zabawek nie miałam. Tych, których reklamy masowo pojawiają się w połowie listopada, żeby zawrócić dzieciom w głowach i zachęcić rodziców do kupienia ich swoim pociechom. Wpatrzona w ekran telewizora wyobrażałam sobie, jak pod choinką znajduję najnowszą lalkę, albo inne wymyślne cuda technologi stosowane w zabawkach. Lecz na marzeniach zazwyczaj się kończyło. 

Na brak zabawek jednak nigdy nie narzekałam, wręcz przeciwnie. Wiele z nich mama zrobiła dla mnie samodzielnie. Wspomniany właśnie domek, nosidełko, ubranka dla dzidziusia czy tych przesadnie szczupłych lalek z wyginanymi rękami i nogami. Przeglądając wczoraj zdjęcia i aukcje, uświadomiłam sobie, że to właśnie te zabawki wspominam najmilej. Nie te, które zostały kupione za ciężko zarobione i odkładane przez dłuższy okres czasu pieniądze. Te, w które włożono serce i na zrobienie których poświęcono naprawdę sporo czasu. To właśnie nimi bawiłam się najchętniej i do nich mam największy sentyment. 

Mimo, że do najmłodszych już nie należę, lubię czasami otworzyć pudełko ze swoimi skarbami i na nie popatrzeć, odświeżyć. Przywołać te beztroskie lata dziecięcych fantazji. To jedne z najcenniejszych wspomnień, które obijają się gdzieś tam w mojej pamięci długotrwałej. Odczuwam wtedy wdzięczność do rodziców za ogromne poświęcenie i stworzenie czegoś, czego nie da się kupić. Z perspektywy czasu bardziej docenia się to, w co włożono serce i co zrobiło się z miłości, niż to, co kupiło się w markecie. Dla mnie ich starania i spełnianie dziecięcych marzeń to coś, czego nie da się opisać słowami. I za co będę wdzięczna do samego końca. 

W dobie wszechobecnej komercjalizacji, pędu i zatłoczonych galerii handlowych, uzmysławiam sobie, że zbyt mało jest w nas samodzielności. Że często idziemy na łatwiznę, kupujemy byle co, byle szybko. Nie liczy się wartość i sens zakupu, a cena. Na hasło promocja, tłumy biegają po sklepie jak oszalałe, jeden nie zważa na drugiego. Zatrzymałam się na chwilę i doceniłam zamierzchłe czasy. I, choć na przekór panującej modzie, będę chciała do nich wrócić. By za dziesięć lat móc ponownie siąść na chwilę, znów zrobić notatki starszej babki, i powspominać rzeczy, w które ktoś włożył odrobinę samego siebie. 

fot. deviantart/google