Z pisaniem jest tak, że ma się milion pomysłów na minutę, ale kiedy już ruszy się cztery litery, sięgnie po laptopa i zaangażuje palce do walenia w klawiaturę, wena umyka już po kilku zdaniach i złośliwie nie chce wrócić. A kiedy dochodzi do tego jeszcze stawianie sobie wysokiej poprzeczki i chęć napisania czegoś, z czego będziemy naprawdę dumni, to  bum - nastaje jedna wielka katastrofa. I ja właśnie ostatnio przeżyłam taką moją osobistą katastrofę. Z nadzieją, że po dość długiej przerwie uda się sklecić coś na poziomie, siadam w szlafroku przy biurku i stukam bez opamiętania. Wena chce emocje, spróbuję o emocjach. Najwyżej pozostaną na etapie "zapisz w wersjach roboczych".

Myślę sobie, że jest jeden powód takiego obrotu sprawy. Nam po prostu za bardzo zależy. Na relacji, na tej drugiej osobie. Na uczuciu, które nas z kimś łączy. Często ukrywamy w sobie jakieś istotne zdarzenia czy przypuszczenia i wydaje nam się, że dzięki temu nie popsujemy tego jak jest, bo jest dobrze. I niech tak zostanie jak najdłużej. A tu psikus! W takich sytuacjach psuje się jeszcze bardziej. Wszelkie niedopowiedzenia i tajemnice krążą nam po cichu w głowie i dają o sobie znać w najmniej oczekiwanych momentach. Jest akcja, jest reakcja. Uruchamia się cały jakże skomplikowany mechanizm, przypomina nam się to, co gdzieś tam w głębi duszy próbujemy stłamsić i w konsekwencji uderzamy ze zdwojoną siłą. Krótko mówiąc, chcemy dobrze, a wychodzi jak zawsze. 

Kiedy dajemy się ponieść emocjom, tracimy kontrolę nad słowem i czynem. Zagmatwanie czy ukrywanie czegoś, co nie daje nam spokoju, to najprostsza recepta na to, jak skomplikować sobie życie i skutecznie zdewastować nasze relacje. Smutna prawda jest taka, że nie unikniemy sytuacji, w których nagle nie chcemy czegoś ujawnić. I choć na co dzień wierni jesteśmy zasadzie szczerość zawsze i wszędzie, zamilkniemy i stwierdzimy trudno, najwyżej kiedyś wybuchnie. 

I po jakimś czasie wybuchnie. Nie wiem dlaczego, ale zawsze wybucha. 

fot. kaboompics